Toen ik 23 maanden oud was ben ik verbrand aan mijn beide onderbenen. Het was1967. Dit gebeurde op het keuken-aanrecht. In die tijd was het gebruikelijk een boiler te hebben waar het water in werd verwarmd tot 90 graden. Je moest dan ook altijd het warm water met koud water mengen wilde je, je niet verbranden. Ik ben waarschijnlijk in mijn ongeduld zelf op de aanrecht geklommen en in de aanrecht gaan zitten. Vervolgens heb ik de kraan open gedraaid. Ik moet wel erg bijdehand zijn geweest op nog geen 2 jarige leeftijd. Mijn moeder is vervolgens mijn oudste zus gaan halen, die in de straat bij een vriendinnetje aan het spelen was. Toen ze terug kwam stond ik in de aanrecht in het kokende water.
In die tijd had niet iedereen telefoon. De dokter moest gebeld worden in een huis bij ons in de straat. Ze hebben me in lakens gewikkeld. Van brandwonden koelen had in die tijd nog niemand gehoord. Er moest een auto geleend worden om mij naar het ziekenhuis te brengen. Uren later ben ik daar binnen gebracht. Ik was op sterven na dood.
Het was uitzichtloos, de dokter stelde voor mijn beide onderbenen te amputeren. Dit wilde mijn moeder absoluut niet. Zonder benen was mijn leven zinloos volgens haar. Het ging slechter en slechter met me. Er werd in het dorp verteld dat ik dood was. Ik had erge dorst maar kreeg niets te drinken omdat er allerlei slangen in en aan me zaten. Ik heb ze er allemaal af getrokken en uiteindelijk mijn thee gekregen. Vanaf dat moment ging het beter met me.
Ik denk nu dat ik er op dat moment voor heb gekozen om door te leven. Ik moest op deze wereld nog heel veel doen.
Mijn beide onderbenen zijn verbrand. Ik heb geen kuiten, stijve enkels en mijn voorvoeten zijn geamputeerd omdat er niets meer van over was. 6 maanden heb ik in het ziekenhuis gelegen. Vervolgens heeft het heel lang geduurd voordat ik met orthopedische schoenen weer kon lopen.
In die tijd had niet iedereen telefoon. De dokter moest gebeld worden in een huis bij ons in de straat. Ze hebben me in lakens gewikkeld. Van brandwonden koelen had in die tijd nog niemand gehoord. Er moest een auto geleend worden om mij naar het ziekenhuis te brengen. Uren later ben ik daar binnen gebracht. Ik was op sterven na dood.
Het was uitzichtloos, de dokter stelde voor mijn beide onderbenen te amputeren. Dit wilde mijn moeder absoluut niet. Zonder benen was mijn leven zinloos volgens haar. Het ging slechter en slechter met me. Er werd in het dorp verteld dat ik dood was. Ik had erge dorst maar kreeg niets te drinken omdat er allerlei slangen in en aan me zaten. Ik heb ze er allemaal af getrokken en uiteindelijk mijn thee gekregen. Vanaf dat moment ging het beter met me.
Ik denk nu dat ik er op dat moment voor heb gekozen om door te leven. Ik moest op deze wereld nog heel veel doen.
Mijn beide onderbenen zijn verbrand. Ik heb geen kuiten, stijve enkels en mijn voorvoeten zijn geamputeerd omdat er niets meer van over was. 6 maanden heb ik in het ziekenhuis gelegen. Vervolgens heeft het heel lang geduurd voordat ik met orthopedische schoenen weer kon lopen.
Reacties
Een reactie posten