Mijn wens
Om mezelf goed te leren kennen. Mezelf dus bewust te worden van mijn onbewuste. Ben ik op zoek gegaan. In het begin ben ik gezien mijn kind ervaringen verwezen door mijn huisarts naar een psycholoog/psychiater, mijn moeder maar ook mijn vader was hier altijd erg op tegen. Onzin om diep te gaan lopen wroeten, relativeren en gewoon doorgaan was hun visie. Dit is denk ik dan ook de reden dat ik dit proces nooit ben aangegaan op de reguliere manier. Ik voelde mezelf als kind anders dan andere kinderen. Ik heb nooit echt kunnen genieten van onbezorgd kind zijn. Maar ondanks dat was ik een blij en op het eerste gezicht een gelukkig kind. Ik had als kind een verzorg pony waar ik op mocht rijden. Dit maakte mij erg gelukkig. Ik was voor iemand (mijn pony) nodig en als ik op mijn pony reed dan gaf mij dat een ongelofelijk gevoel van vrijheid. Mijn pony gaf mij benen die konden rennen/lopen. Ik kon met haar de natuur in en dat gaf me een geweldig gevoel. Het was van korte duur. Ik denk dat ik van mijn 11e tot mijn 15e-16e jaar pony heb gereden.
Mijn huidige man heb ik op deze manier leren kennen. Ik geloof in synchroniciteit (Jung) en in astrologie en het is voor mij dan ook duidelijk dat dit mijn pad was en nog steeds is. Alle ingrediënten aanwezig om te worden wie ik bedoeld was te zijn. Ik ben op mijn 19e met hem getrouwd. We hebben twee kinderen gekregen een meisje en een jongen. Net een sprookje. Een leerproces afgestemd op mij waarin ik kon worden wie ik nu ben.
Tot mijn 16e jaar heb ik nooit gehuild, heb ik mijn verdriet om wat had kunnen zijn nooit toegelaten. Ik was een meester in het afschermen van mezelf. De muur die ik had opgetrokken was als het kasteel, waar Doornroosje sliep. Ik weet nog dat ik als kind bang was om te gaan slapen, ik was bang dat ik nooit meer wakker zou worden. Ik had één wens en die vertelde ik tot God, ik bad, dat ik wakker zou worden met gewone benen. Het was een illusie waar ik nu nog dikwijls aan denk. In deze illusie zit nu een fictieve werkelijkheid. Ik voel me heel, ik kan en mag alles doen wat ik wil. God heeft me laten zien dat alles onbeperkt is en niet afhankelijk van mijn fysieke lichaam.
Mijn man en mijn kinderen maar ook mijn werk hebben mij wakker gekust. Een transformatie proces dat door diepe dalen is gegaan.
De eerste tranen kwamen toen ik erachter kwam dat ik minder dan geen enkele aanleg had voor taal en in het bijzonder de Engelse taal. Weer een moeilijkheidsfactor erbij om te worden wie ik wilde zijn. Ik weet nu dat het bij me hoort. Ik ben een Vis met een ongeaspecteerde mercurius. In deze tijd noemt men dat dyslectisch. Maar toen werd de wond niet goed genoeg te zijn dieper geworden en opgeslagen in mijn persoonlijk onbewuste.
De tweede doorbraak kwam op mijn 20e jaar. Ik werkte bij een bank op de administratie. Zoals altijd deed ik erg mijn best om mezelf aan te passen. Helaas kreeg ik een baan die een van mijn collega's wilde hebben. In mijn naïviteit had ik dat natuurlijk niet door. Deze collega was dominant in het team waar ik in werkte en het minste of geringste wat verkeerd ging kreeg ik natuurlijk als een boemerang terug. Ik was in die tijd natuurlijk al erg onzeker en dit bracht het tot een diepte punt. Ik werd er erg ongelukkig van. Na drie jaar sprak de directeur me hier op aan en ik begon te huilen, alle pijn die door de afwijzing van mijn collega's veroorzaakt werden kwam eruit. De directeur zei "ik dacht dat je nooit ging huilen". Op mijn 24e ben ik pas van baan veranderd, want ja, een baan bij een bank zeg je niet zomaar op. (Was de boodschap van mijn omgeving). Het was het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik ging werken bij een accountantskantoor en alles viel helemaal op z'n plek. Maar de wond, niet goed genoeg te zijn was dieper geworden en opgeslagen in mijn persoonlijk onbewuste.
De derde doorbraak
Om mezelf goed te leren kennen. Mezelf dus bewust te worden van mijn onbewuste. Ben ik op zoek gegaan. In het begin ben ik gezien mijn kind ervaringen verwezen door mijn huisarts naar een psycholoog/psychiater, mijn moeder maar ook mijn vader was hier altijd erg op tegen. Onzin om diep te gaan lopen wroeten, relativeren en gewoon doorgaan was hun visie. Dit is denk ik dan ook de reden dat ik dit proces nooit ben aangegaan op de reguliere manier. Ik voelde mezelf als kind anders dan andere kinderen. Ik heb nooit echt kunnen genieten van onbezorgd kind zijn. Maar ondanks dat was ik een blij en op het eerste gezicht een gelukkig kind. Ik had als kind een verzorg pony waar ik op mocht rijden. Dit maakte mij erg gelukkig. Ik was voor iemand (mijn pony) nodig en als ik op mijn pony reed dan gaf mij dat een ongelofelijk gevoel van vrijheid. Mijn pony gaf mij benen die konden rennen/lopen. Ik kon met haar de natuur in en dat gaf me een geweldig gevoel. Het was van korte duur. Ik denk dat ik van mijn 11e tot mijn 15e-16e jaar pony heb gereden.
Mijn huidige man heb ik op deze manier leren kennen. Ik geloof in synchroniciteit (Jung) en in astrologie en het is voor mij dan ook duidelijk dat dit mijn pad was en nog steeds is. Alle ingrediënten aanwezig om te worden wie ik bedoeld was te zijn. Ik ben op mijn 19e met hem getrouwd. We hebben twee kinderen gekregen een meisje en een jongen. Net een sprookje. Een leerproces afgestemd op mij waarin ik kon worden wie ik nu ben.
Tot mijn 16e jaar heb ik nooit gehuild, heb ik mijn verdriet om wat had kunnen zijn nooit toegelaten. Ik was een meester in het afschermen van mezelf. De muur die ik had opgetrokken was als het kasteel, waar Doornroosje sliep. Ik weet nog dat ik als kind bang was om te gaan slapen, ik was bang dat ik nooit meer wakker zou worden. Ik had één wens en die vertelde ik tot God, ik bad, dat ik wakker zou worden met gewone benen. Het was een illusie waar ik nu nog dikwijls aan denk. In deze illusie zit nu een fictieve werkelijkheid. Ik voel me heel, ik kan en mag alles doen wat ik wil. God heeft me laten zien dat alles onbeperkt is en niet afhankelijk van mijn fysieke lichaam.
Mijn man en mijn kinderen maar ook mijn werk hebben mij wakker gekust. Een transformatie proces dat door diepe dalen is gegaan.
De eerste tranen kwamen toen ik erachter kwam dat ik minder dan geen enkele aanleg had voor taal en in het bijzonder de Engelse taal. Weer een moeilijkheidsfactor erbij om te worden wie ik wilde zijn. Ik weet nu dat het bij me hoort. Ik ben een Vis met een ongeaspecteerde mercurius. In deze tijd noemt men dat dyslectisch. Maar toen werd de wond niet goed genoeg te zijn dieper geworden en opgeslagen in mijn persoonlijk onbewuste.
De tweede doorbraak kwam op mijn 20e jaar. Ik werkte bij een bank op de administratie. Zoals altijd deed ik erg mijn best om mezelf aan te passen. Helaas kreeg ik een baan die een van mijn collega's wilde hebben. In mijn naïviteit had ik dat natuurlijk niet door. Deze collega was dominant in het team waar ik in werkte en het minste of geringste wat verkeerd ging kreeg ik natuurlijk als een boemerang terug. Ik was in die tijd natuurlijk al erg onzeker en dit bracht het tot een diepte punt. Ik werd er erg ongelukkig van. Na drie jaar sprak de directeur me hier op aan en ik begon te huilen, alle pijn die door de afwijzing van mijn collega's veroorzaakt werden kwam eruit. De directeur zei "ik dacht dat je nooit ging huilen". Op mijn 24e ben ik pas van baan veranderd, want ja, een baan bij een bank zeg je niet zomaar op. (Was de boodschap van mijn omgeving). Het was het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik ging werken bij een accountantskantoor en alles viel helemaal op z'n plek. Maar de wond, niet goed genoeg te zijn was dieper geworden en opgeslagen in mijn persoonlijk onbewuste.
De derde doorbraak
Reacties
Een reactie posten