Het Elfje wilde heel graag naar de aarde om te kijken hoe mooi alles op aarde is. Ze wilde alle bloemen in het echt zien, Rozen, Margrietjes, Vergeet-me-nietjes en nog heel veel andere waarvan ze de namen niet kende. Ze wilde de kleuren ervaren en voelen, ze wilde de geuren ruiken. Ze wilde alle dieren leren kennen op aarde van de kleinste insecten, vlinders tot de grootste Olifanten en Orang-oetans. Ook wilde ze graag de mensen op de aarde leren kennen, de kleine baby's, zwart, wit of geel. De lieve mama's en de strenge papa's. De lachende mensen, maar ook de boze mensen en de verdrietige mensen.
Dat is nogal wat zei de mama Tover Elf. Dat is niet zo eenvoudig. Je moet dan zonder vleugels afdalen naar de Aarde. Om dit alles te ervaren dien je over de Aarde heen te lopen. Dit kun je niet ervaren door over de Aarde heen te vliegen. Je dient het dan zelf te gaan ervaren. Weet je zeker dat je dit wel wil. Het Elfje zegt ja mama ik weet het zeker, dit wil ik echt ervaren, dit wil ik echt leren, zodat ik zelf ook een hele goede Tover Elf kan worden, die de mensen op de Aarde kan begrijpen en kan helpen.
En zo gebeurde het dat het kleine Elfje als baby geboren werd op de Aarde als mens om zelf te ervaren hoe het is om op de Aarde te zijn. Maar het Elfje was zo gewend om te vliegen dat ze dat zelfs zonder vleugels nog steeds deed. In haar hoofdje leefde ze nog steeds in de wolken en kon ze hierdoor de aarde nog steeds niet ervaren.
Mama Tover Elf vond het verschrikkelijk maar ze besefte dat als het Elfje de Aarde wilde beleven het nodig was dat ze veel pijn ging ervaren en afhankelijk werd van de mensen om haar heen en zo gebeurde het dat het mooie Elfje een ongeluk kreeg op aarde, een ongeluk waardoor ze zoveel pijn kreeg dat als ze wilde overleven dit alleen kon als ze contact maakte met de mensen om haar heen.
En zo gebeurde het dat het mooie Elfje door kokend water haar voeten verloor. Ze kon niet meer vliegen en niet meer lopen. Ze had zoveel pijn dat ze zelfs niet meer kon denken. Ze was helemaal afhankelijk van de menselijke papa en mama om haar heen. In het moment van al haar pijn kwam Mama Tover Elf even met haar praten. Mijn Elfen kindje weet je zeker dat je dit wil? Wil je echt leren wat het op Aarde leven betekend? Het Elfen kindje zei, ja mama ik wil het echt, ik weet het zeker. Ik wil dit leren.
Het Elven kindje werd vanaf dit moment een mensenkindje en mama Tover Elf kon alleen maar toekijken wat er met haar gebeurde. Het Elven kindje was de verbinding met Mama Tover Elf kwijt. Gelukkig kon Mama Tover Elf haar nog steeds in de gaten houden.
En zo leerde het Elfen kindje als mensenkindje wat het betekende om heel veel pijn te voelen en niet meer te vliegen. Ze leerde ook dat het leven op Aarde heel moeilijk is, ze kon immers ook niet meer lopen het deed haar veel verdriet.
Ze werd eenzaam en zat alleen in een hoekje ze kon zonder hulp nergens aan mee doen. Niemand wilde meer bij haar in de buurt zijn omdat ze alleen maar verdrietig was. Gelukkig waren er op aarde ook een soort Tover Elfen. Die kwamen haar soms helpen, ze kreeg schoenen om te lopen, maar dit ging alleen maar met heel veel pijn. Ze leerde om haar pijn te dragen en hem niet te laten zien aan de mensen om haar heen, zodat ze haar wel lief en aardig vonden en met haar dingen wilden doen.
Ze leerde op deze manier al pijn kennen fysiek en mentaal. Ze leerde op deze manier ook de dieren op Aarde kennen. De dieren gaven onvoorwaarlijke liefde, de dieren maakte het niet uit hoe ze eruit zag, de dieren wilde haar ook graag dragen als ze dat konden. Maar vooral gaven ze haar liefde.
Maar ze merkte dat het de pijn is en was die ervoor zorgde dat het leven op Aarde heel moeilijk is. Zo moeilijk dat je heel veel moeite moet doen om de mooie dingen van de Aarde dan nog te kunnen zien.
Ze merkte ook dat de andere mensen allemaal hun eigen pijn te dragen hadden, de meesten werden er totaal door in beslag genomen en waren alleen nog maar gericht op overleven.
Maar het Elfje verloor haar doel niet uit het oog. Ze leerde mensen kennen die voor haar een soort van Engeltjes waren, ze leerde ook dat ondanks dat ze niet wist waar de kracht vandaan kwam ze altijd om hulp kon vragen aan hogere energieën.
Ze leerde hoe mooi het is om zelf kinderen te krijgen en kleinkinderen. Ze leerde de aarde kennen in al haar facetten, de meest mooie plekjes maar ook de meest afschuwelijke zaken. Uiteindelijk leerde ze dat het allemaal terug te brengen is naar een belangrijk ding. De liefde voor elkaar, de liefde voor de Aarde, de liefde voor het AL. En als je dat ervaart dan kan iedereen vliegen.
Reacties
Een reactie posten